Η κρίση στην
Ουκρανία, συνδέεται με την Παγκόσμια Οικονομία και όπως είναι φυσικό επηρεάζει
σημαντικά και τους δείκτες της ευρωπαϊκής οικονομίας, όπως δανειοδότησης,
χρέους, ανάπτυξης, πληθωρισμού, καθώς και τις τιμές ενέργειας.
Η Ρωσία
απαιτεί από τις Η.Π.Α., αποκλιμάκωση της
κρίσης, με ρητή δέσμευση, ότι η Ουκρανία,
η Γεωργία και η Λευκορωσία, δεν
πρόκειται να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, ούτε ότι πρόκειται να αναπτυχθούν αμερικανονατοϊκές
δυνάμεις, σε χώρες της
Ανατολικής Ευρώπης που συνορεύουν με την Ρωσία.
Το κρίσιμο
ερώτημα είναι, πως θα απαντήσουν οι Η.Π.Α. και κατά πόσο θα δεχθούν την Ρωσία,
ότι είναι ισότιμος συνομιλητής τους και θα την αναγνωρίσουν ως ισχυρό πόλο της
Διεθνούς Πολιτικής Σκακιέρας.?!
Μην
μπερδευόμαστε με τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ουκρανία. Καμία σχέση !!!
Ο στόχος της
Ρωσίας δεν είναι να δημιουργήσει πρόβλημα στην Ουκρανία, αλλά να διαφυλάξει τις
μέχρι σήμερα ισορροπίες που υπήρχαν στην περιοχή και να μην αφήσει τις Η. Π. Α.
να προχωρήσουν στα σχέδια τους, που δεν
είναι αλλά, παρά να μεταφέρουν αμερικανονατοϊκά στρατεύματα στην Ουκρανία και
να την εντάξουν στις δυνάμεις του ΝΑΤΟ μέχρι το 2023, αγνοώντας
την επιρροή της Ρωσίας και επί της ουσίας να την υποβαθμίσουν.
Όποια κι αν
είναι η απάντηση από πλευράς των Η.Π.Α., φαίνεται να πυροδοτεί σοβαρές
εξελίξεις, στην πολιτική και στρατιωτική Παγκόσμια Πολιτική Σκακιέρα !!!
Αυτή η
αντιπαλότητα των δύο χωρών και κυρίως των Η. Π. Α., απέναντι στην Ρωσία, να κυριαρχήσει στην περιοχή, θα
επαναφέρει μετά βεβαιότητας μια νέα πολεμική περίοδο, που θα κυριαρχήσουν ο
φόβος, η μισαλλοδοξία και γιατί όχι, η παράνοια.
Μην ξεχνάμε ότι είναι χώρες
που διαθέτουν πυρηνικό εξοπλισμό.
Μια άλλη
παράμετρος, που φαίνεται να παίζει ρόλο στην ουκρανική κρίση, είναι η
δυνατότητα των Η.Π.Α., να αποδείξει στην
Ουκρανία ότι προασπίζεται τα συμφέροντα των εταίρων συμμάχων της, πράγμα που
απέτυχε να πράξει με το Αφγανιστάν, μετά την στρατιωτική ήττα των πεζοναυτών
από τους Ταλιμπαν και στη Συρία, όταν την εγκατέλειψαν τους Κούρδους.
Με λίγα
λόγια οι Η. Π. Α. θέλει να αποδείξει προς πάσα κατεύθυνση ότι είναι η κυρίαρχη
δύναμη της Δύσης και να χαίρει εμπιστοσύνης.
Οι Η. Π. Α.
στα επιχειρησιακά τους, στρατιωτικά και γεωπολιτικά τους σχέδια, θεωρούν την
Ελλάδα, την Τουρκία και την Κύπρο ως ένα ενιαίο γεωγραφικό χώρο, ώστε να
εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους, χωρίς να υπάρχουν διενέξεις μεταξύ τους.
Αυτό λίγο
πολύ, όλοι μας το έχουμε καταλάβει.
Ωστόσο η
Τουρκία, φαίνεται να ακροβατεί, ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και την στρατηγική σχέση που
έχει με τη Ρωσία, αφού την ίδια στιγμή, εφοδιάζει με μαχητικά αεροσκάφη το
Κίεβο, ικανοποιώντας το ΝΑΤΟ, ενώ παράλληλα, διατηρεί επικοινωνία, τόσο με την
Ρώσικη, όσο και την Αμερικανική διπλωματία. Είναι έτοιμη
για στρατιωτικοποίηση στην ουκρανική κρίση, είτε με ευθύνη των Η. Π. Α., είτε
της Ρωσίας.
Συμπερασματικά,
όλα δείχνουν την επιδείνωση των σχέσεων μεταξύ των χωρών, Ελλάδας, Ρωσίας και Τουρκίας.
Η Ελλάδα, με
τις αεροναυτικές βάσεις στη Σούδα και στην Αλεξανδρούπολη, διαδραματίζει
σημαντικό ρόλο στις αμερικανονατοϊκές δραστηριότητες της Κεντρικής Ευρώπης και
την Ευρασία, αλλά και στην προετοιμασία στρατιωτικοποίησης της ουκρανικής κρίσης
από πλευράς των Η. Π. Α.
Άρα βλέπουμε
την Ελλάδα και την Τουρκία να έχουν συμμετοχή στην κλιμακούμενη κρίση που δημιουργείται
στην Ουκρανία και αποτελεί συμμαντική στρατηγική θέση των Η. Π. Α., του ΝΑΤΟ
και της Ε.Ε., απέναντι της Ρωσίας.
Γίνεται όλο
και περισσότερο αντιληπτή η δύσκολη θέση του βρίσκεται η Ελλάδα στην ουκρανική
κρίση και των στρατηγικών σχεδίων, που
προς το παρόν κινούνται σε διπλωματικό επίπεδο , αλλά με μεγάλες πιθανότητες
και έναν αβέβαιο εφιάλτη, για το πότε θα ξεσπάσει στρατιωτική σύρραξη, που θα
σημάνει την έναρξη του 3ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Σε κάθε
περίπτωση και ανεξάρτητα από τις εξελίξεις της ουκρανικής κρίσης, το
γεωπολιτικό περιβάλλον είναι ανασφαλές και ασταθές, με τις διεθνείς ισορροπίες
να είναι πολύ εύθραυστες. Επομένως, θα πρέπει να θεωρείται σχεδόν βέβαιο, ότι οι συνέπειες
της ουκρανικής κρίσης, θα επιδράσουν
στις ήδη επιβαρυμένες ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Με ευθύνη
την γείτονα Τουρκίας, να επιμένει στο Αιγαίο την αποστρατιωτικοποίηση των
ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και στην συνεχή αμφισβήτηση της
εδαφικής κυριαρχίας της Ελλάδας, έρχεται να συνδεθεί με την ουκρανική κρίση.
Η κλιμακούμενη
προκλητικότητα σε επίπεδο δηλώσεων από αξιωματούχους της γείτονας Τουρκίας και
της παραβατικής της συμπεριφοράς τόσο
από αέρος, όσο και από την θάλασσα στο Αιγαίο, σε συνδυασμό με τις σχέσεις μεταξύ
Τουρκίας και Ρωσίας, υπονομεύουν την συνοχή της Ν.Α. πτέρυγας του ΝΑΤΟ και την
σταθεροποίηση σε μια ιδιαιτέρως εύφλεκτη περιοχή.
Από την μία οι Η.Π.Α. επιδιώκουν
να επικρατήσουν στην περιοχή της Ουκρανίας
και αναζητούν την διαφύλαξη της συνοχής του ΝΑΤΟ, προκειμένου να αναλάβει δράση
ο στρατιωτικός μηχανισμός του ΝΑΤΟ κι από την άλλη επιμένουν να ξεκαθαρίσει το
τοπίο, ανάμεσα των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Να
εξομαλυνθούν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, ζητώντας μέσω της διπλωματικής οδού, να
υποχωρήσει η Ελλάδα, αποδεχόμενη τις απαράδεκτες μέχρι σήμερα τουρκικές αξιώσεις.
